Στην Ελλάδα άπαντες οι έχοντες ονύχια αγωνίζονται να σπαράξωσιν τους έχοντες πτερά – Ε. Ροΐδης
O διάβολος της Τασμανίας (sarcophilus harrisii) είναι το μεγαλύτερο σαρκοφάγο μαρσιποφόρο –μετά την εξαφάνιση, το 1936, του μαρσιποφόρου τίγρη της Τασμανίας.
Δεν είναι μεγαλύτερος από ένα μικρό σκύλο, όμως έχει τα πιο δυνατά σαγόνια ανάμεσα στα ζώα της ξηράς. Σαν τις ύαινες μπορεί να σπάσει οποιοδήποτε κόκαλο. Και σαν τις ύαινες είναι σαπροφάγο.
Αν το δεις ήρεμο πιθανότατα θα πιστέψεις ότι είναι ένα γλυκό ζωάκι, το οποίο θα μπορούσες να έχεις και για κατοικίδιο. Όμως ο διάβολος είναι γνωστός για την αγριότητα του –γι’ αυτό και ενέπνευσε τους καρτουνίστες να φτιάξουν τον Ταζ.
Στην Τασμανία όπου ζει (ένα νησί νότια της Αυστραλίας) δεν έχει εχθρούς, πέρα από τον άνθρωπο. Έτσι μπορούμε να παρατηρήσουμε πόσο άγριος είναι μόνο όταν μοιράζεται το φαΐ με τους «συμπολίτες» του. Κάθε τους γεύμα μοιάζει με ταινία τρόμου.
Αυτή του η αγριότητα, καθώς και η δολοφονική του ανταγωνιστικότητα, ερμηνεύτηκε πρόσφατα.
Ο διάβολος της Τασμανίας είναι, όπως προείπαμε, μαρσιποφόρο. Αυτό σημαίνει ότι τα μικρά μεγαλώνουν και θηλάζουν μέσα στον μάρσιπο της μητέρας τους, μέχρι να μεγαλώσουν αρκετά για να μπορούν να τραφούν μόνα τους.
Όλα ωραία και καλά ως εδώ. Και τα καγκουρό μεγαλώνουν μέσα σε μάρσιπο. Υπάρχει όμως μια μεγάλη διαφορά.
Η θηλυκή διαβολίνα γεννάει 20-30 μικρά κάθε φορά. Όμως μέσα στο μάρσιπο υπάρχουν μόλις 4 θηλές!
Όπως καταλαβαίνετε η διαβολίνα δεν ασχολείται με την ανατροφή των παιδιών της και τους καλούς τους τρόπους. Δεν πρόκειται να πει: «Γιωργάκη, εσύ έφαγες το φαγητό σου, άσε και τον αδελφό σου να φάει τώρα.»
Τα μικρά, τυφλά και πεινασμένα, πρέπει να ανταγωνιστούν με τα υπόλοιπα αδέλφια τους για μία από τις 4 θηλές. Όποιος δεν είναι αρκετά δυνατός ή δεν διεκδικεί το μερτικό του απ’ τη ζωή… Απλά πεθαίνει.
Το πιο μακάβριο είναι ότι τα μικρά μέσα στο μάρσιπο επωφελούνται από τον θάνατο των αδελφών τους, για λίγες παραπάνω πρωτεΐνες.
Μέσα από το μάρσιπο θα βγουν 3 ή 4 μικρά. Τα πιο δυνατά, τα πιο άγρια, τα πιο αποφασισμένα. Αυτό, εξελικτικά, έχει τεράστια σημασία. Τα τέσσερα που θα επιβιώσουν θα είναι τα πιο ανταγωνιστικά. Οπότε και τα παιδιά τους θα κουβαλάνε τα γονίδια της ανταγωνιστικότητας.
Αν κάποιο γεννηθεί πιο ήρεμο, πιο «φιλειρηνικό», απλά δε θα προλάβει να βγει από τον μάρσιπο, οπότε δε θα μεταδώσει τα γονίδια της «φιλειρηνικότητας» στα παιδιά του –και στο είδος του.
Ο διάβολος της Τασμανίας θα μπορούσε να είναι το σύμβολο του ανεξέλεγκτου νεοφιλελευθερισμού, αν οι νεοφιλελεύθεροι είχαν το γνώθι σαυτόν.
Στη σύγχρονη οικονομία θα επιβιώσει μόνο όποια επιχείρηση καταφέρει να «φάει» τους ανταγωνιστές της. Δεν υπάρχουν κανόνες δεοντολογίας.
«Οι νόμοι γράφονται από τους νικητές», παραφράζοντας τον Αδόλφο.
Οι μικροί και αδύναμοι θα καταπατηθούν, ενώ οι μεγάλοι θα τραφούν από το γάλα της Μεγάλης Μητέρας, του Κράτους.
Οι νεοφιλεύθεροι παρουσιάζουν τον κανιβαλισμό ως επίτευγμα: Επιβιώνουν οι πιο ικανοί.
Όμως όποιος μπορεί να δει βλέπει.
Βλέπει ότι ικανότητα σημαίνει διαπλοκή συμφερόντων.
Σημαίνει δωροδοκία των ανωτέρων και απόλυτη αδιαφορία για όσους δεν κατέχουν θέσεις εξουσίας.
Σημαίνει εκφοβισμός και εκμετάλλευση των “μη-ικανών”.
Σημαίνει καταστρατήγηση κάθε δικαιώματος.
Σημαίνει εξόντωση των πολλών (των 26) για να απολαμβάνουν οι λίγοι (οι 4).
Και κοινωνιολογικά το παράδειγμα του διαβόλου της Τασμανίας μπορεί να μας πει πολλά.
Παρατηρήστε πως λειτουργεί το εκπαιδευτικό σύστημα. Τα παιδιά δε μαθαίνουν να συνεργάζονται και να βοηθάνε τους πιο αδύναμους. Ο σκοπός του σχολείου δεν είναι η κοινωνικοποίηση (ότι και να λένε οι εκπαιδευτικοί, οι ψυχολόγοι και οι υπουργοί), αλλά ο ατομικισμός.
Δεν προωθείται η συνεργασία και η αλληλεγγύη, αλλά ο ανταγωνισμός. Δεν κρίνονται ως τάξη, ως ομάδα, αλλά ως άτομα.
Αντί να αναπτύσσουν τις ιδιαίτερες ικανότητες τους μέσα από μια συνολική προσπάθεια και να επαινούνται για αυτό, διδάσκονται πως να πρωτεύουν –προσωπικά.
Ο καλός μαθητής οφείλει να κρύψει το γραπτό του για να μην αντιγράψει ο αδύναμος, αυτό είναι κάτι που το μαθαίνουμε από την πρώτη τάξη του σχολείου.
Αντί να μαθαίνουν να μοιράζονται, μαθαίνουν να επικρατούν, πάση θυσία –προσωπική και συλλογική.
Έτσι, όταν βγαίνουν από το μάρσιπο, δώδεκα χρόνια μετά, είναι έτοιμοι να κανιβαλίσουν. Γιατί ξέρουν ότι το μόνο που έχει σημασία είναι να είσαι νικητής. Χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς και δευτερογνωμίες.
Οι νικητές επιβιώνουν, οι χαμένοι τρώγονται.
Σαν ανθρώπινοι διάβολοι της Τασμανίας δείχνουν τα δόντια τους και τις προθέσεις τους πάνω από τα πτώματα.
Σαπροφάγοι και ανένδοτοι θα κληροδοτήσουν στα παιδιά τους τα γονίδια της επιθετικότητας. Για να επιβιώσουν κι εκείνα –κανιβαλίζοντας με τη σειρά τους.
Ήταν ο Μιλ που είχε πει ότι μόνο μέσα από μια ελεύθερη κοινωνία μπορεί να γεννηθεί ένας ελεύθερος άνθρωπος.
Θα μάθει να σκέφτεται, να σέβεται, να συνεργάζεται, να υποστηρίζει, να υπερασπίζεται.
Και φυσικά εκεί έρχεται η απαραίτητη αντίρρηση: Η κότα δεν έκανε το αυγό ή το αυγό δεν έκανε την κότα;
Την ελεύθερη κοινωνία θα την σχηματίσουν ελεύθεροι άνθρωποι. Και πως μπορεί να δημιουργηθεί μια τέτοια κοινωνία –η οποία θα γαλουχήσει τους ανθρώπους με ελευθερία- όταν δεν υπάρχει ελευθερία;
