"Πως πέρασα την μέρα μου στο σχολειό" ή ¨οι φωτοτυπίες που δεν βγήκαν"
Μπαίνουμε στην αυλή του σχολείου στο τέλος της δεύτερης διδακτικής ώρας (ήταν η μέρα της εβδομάδας που αρχίζω λίγο πιο αργά) και τρέχω να προλάβω να βγάλω φωτοτυπίες, κρατώντας έναν καφέ στο χέρι (φραπέ ζήτησα για να καθυστερήσω λιγότερο). Καφές = σπίντ, σπίντ = ανέβασμα στροφών, περισσότερες στροφές = περισσότεροι ίπποι, περισσότεροι ίπποι = υψηλότερη απόδοση…
Στα σκαλιά η συναντώ την Ελένη της περιβαλλοντικής, με ρωτάει αν θα μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν το αμφιθέατρο για μία εκδήλωση την επόμενη διδακτική ώρα. Αλλάζω κατεύθυνση και πάω μαζί της προς τα εκεί. Της εξηγώ για το βιντεοπροβολέα και τον υπολογιστή, για τα κλειδιά της αίθουσας και τα ΠΕΚ που γίνονται εκεί τα απογεύματα. "Για ότι άλλο χρειαστείς είμαι στην διάθεση σου" και τρέχω για φωτοτυπίες.
Θα χρειαστώ ίντερνετ μου φωνάζει η Ελένη από μακριά. Ωχ, ξανά αλλάζω κατεύθυνση και πάω στον Αντρέα τον ηλεκτρολόγο. Του εξηγώ για το ιντερνετ στο αμφιθέατρο, ΟΚ μου λέει, θα το φτιάξω αύριο.
Πάω προς το φωτοτυπικό.
Με πετυχαίνει η Άννα: "Φίλιππεεεεεε, πόσα χρήματα έδωσες για τις αγορές χθες; (είχα πάει να αγοράσω για το σχολείο διάφορα από το πράκτικερ)". Ψάχνω για το τιμολόγιο. Το βρίσκω, η Άννα έχει φύγει. Θα με βρει αργότερα…
Πάω για τις φωτοτυπίες. Το ένα φωτοτυπικό είναι χαλασμένο. Ξεκινάω για το άλλο, ακούω πίσω μου τακούνια. Πριν προλάβω να σκεφτώ «ωχ έρχονται» ακούω «Φίλιππεεεεεεε σε χρειαζόμαστε για τη γιορτή…».
Είναι οι φιλολογίνες που ετοιμάζουν την γιορτή της 28ης. Είχα αναλάβει να χτενίσω το πάουετ πόιντ της γιορτής και η "κομμωτική" μου πήρε τρεις ώρες από το προηγούμενο απόγευμα. "Σε θέλουμε κάτω στην πρόβα". "ΟΚ κορίτσια, να βγάλω φωτοτυπίες και έρχομαι".
Φτάνω στο δεύτερο φωτοτυπικό. "Φίλιππεεεε, μόνο μία κουβέντα να σου πω" ο Κώστας που με ψάχνει από προ-χθες για να μου πει για μια προσφορά του ΟΤΕ ώστε να μειώσουμε το κόστος χρήσης των τηλεφωνικών συνδέσεων του σχολείου. Κώστα να τα λέμε καθώς βγάζω φωτοτυπίες; ρωτάω πατώντας το κουμπί της αναπαραγωγής… Γ@μώτο, είναι και αυτό χαλασμένο.
Αφήνω τον Κώστα με ένα βιαστικό «θα τα πούμε αργότερα» και κατευθύνομαι προς τον εκτυπωτή βρίζοντας (από μέσα μου).
"Φίλιππεεεεε, έχει ενημέρωση από την ΕΛΜΕ και για προγράμματα περιβαλλοντικής" φωνάζει η Άννα,
Αλλάζω κατεύθυνση και πάω προς στο γραφείο. Ακούω για 10 λεπτά, κάνω τρεις ερωτήσεις, λαμβάνοντάς ισάριθμες content-free περιεχομένου απαντήσεις.
Βλέπω τις φιλολογίνες που μπαίνω-βγαίνουν κοιτώντας με με αγωνία. Βγαίνω. "ΟΚ κορίτσια, πάμε για την πρόβα". Κατεβαίνω στο θέατρο. Βλέπουμε το πάουερ πόιντ, μου λένε κάποιες αλλαγές, θα μου φέρουν αύριο τα σι-ντι για να βάλω μουσική στην παρουσίαση. Θα χρειαστώ άλλη μια ώρα από το απόγευμα. Φεύγω βιαστικά για τον εκτυπωτή.
Στην είσοδο του γραφείου είναι η Λίτσα. "Σε θέλω να δούμε ένα προβληματάκι στο my-school". "Λίτσα, πάμε μαζί προς στον εκτυπωτή και μου λές στον δρόμο, θέλω να εκτυπώσω". Μου λέει το πρόβλημα, σκεφτόμαστε μια λύση, προσπαθώ να εκτυπώσω, εκτυπώνω λάθος (λογικό μιας και μιλούσα ταυτόχρονα). ξανα-εκτυπώνω,
Παίρνω εκτυπώσεις, πάω να πάρω τον φορητό βιντεοπροβολέα από το γραφείο της δντριας για να τον στήσω στην τάξη, αλλά λείπει, είναι στο αμφιθέατρο, ψάχνω κλειδιά, τρέχω να τον πάρω, ανεβαίνω να τον στήσω, ψάχνω την παρουσίαση, έχω ξεχάσει το φλασάκι στον υπολογιστή του γραφείου που εκτύπωσα. Πάω ξανά κάτω, αναβαίνω πάλι στην τάξη. Ξεκινάω μάθημα (επιτέλους).
Κάνω μία ώρα καλό μάθημα. Χτυπάει το κουδούνι, σε αντίθεση με τις άλλες φορές βγάζω τους μαθητές έξω σχεδόν κατ 'ευθείαν για να ηρεμήσω πέντε λεπτά - αμ δε... Μπαίνουν τρεις (όχι μαζί, ένας-ένας σε διαφορετικές στιγμές) για να με ρωτήσουν διάφορα. Απαντάω, δίνω σι-ντι, αντιγράφω προγράμματα σε φλασάκι. Χτυπάει το κουδούνι, δεν πρόλαβα... Ξανακάνω άλλη μία ώρα καλό μάθημα. Χτυπάει το κουδούνι. Οι μαθητές μένουν μέσα, έχουν απορίες. Τις λύνουμε. φεύγουν, επιτέλους θα ηρεμήσω λιγάκι, σκέφτομαι. Έρχεται ο Δημήτρης. Τα λέμε. Φεύγει. Χτυπάει το κουδούνι για μέσα (7η ώρα) και έχω κενό.
Έχω δύο τρεις χαλαρές δουλίτσες μεν αλλά 45 λεπτά είναι υπέρ αρκετά για να τις κάνω στο χαλαρό και να ηρεμήσω επιτέλους…. Κλείνω την πόρτα. ΟΥΦ. Αρχίζω να τακτοποιώ.
Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο Κώστας (του τέταρτου διαλείμματος): τώρα δεν θα μου ξεφύγεις, μου λέει και προσθέτει την αγαπημένου φράση «μόνο μια κουβέντα να σου πω…»
Τα λέμε ενώ κάνω δουλειές... Τακτοποιώ, κλειδώνω, λύνω απορίες για μηχανήματα που δεν ξεκινάνε, για εκτυπωτές που κολλάνε και για ποντίκια που δεν παίζουν, πάω τον βιντεοπροβολέα στο αμφιθέατρο, χτυπάει το κουδούνι της λήξης....
Πάω προς το αμάξι κάνοντας τον απολογισμό μου. Επί της ουσίας πενιχρά αποτελέσματα, χαμηλή παραγωγικότητα , κούραση και στο πηλίκο μηδέν...
Έτσι είναι μια σχετικά χαλαρή μέρα ενός εκ-παιδευτικού πληροφορικής στο σχολείο...
Καθημερινά ξεκινάω με μία λίστα δουλειές σε πόστ-ιτ χαρτάκι γραμμένες και τελικά (όπως με τις φωτοτυπίες) δεν καταφέρνω να κάνω και πολλές...
Επίλογος και ευγενική υπενθύμιση: οι εκπαιδευτικοί είναι στο σχολείο για να διδάσκουν…
Αλλάζω κατεύθυνση και πάω προς στο γραφείο. Ακούω για 10 λεπτά, κάνω τρεις ερωτήσεις, λαμβάνοντάς ισάριθμες content-free περιεχομένου απαντήσεις.
Βλέπω τις φιλολογίνες που μπαίνω-βγαίνουν κοιτώντας με με αγωνία. Βγαίνω. "ΟΚ κορίτσια, πάμε για την πρόβα". Κατεβαίνω στο θέατρο. Βλέπουμε το πάουερ πόιντ, μου λένε κάποιες αλλαγές, θα μου φέρουν αύριο τα σι-ντι για να βάλω μουσική στην παρουσίαση. Θα χρειαστώ άλλη μια ώρα από το απόγευμα. Φεύγω βιαστικά για τον εκτυπωτή.
Στην είσοδο του γραφείου είναι η Λίτσα. "Σε θέλω να δούμε ένα προβληματάκι στο my-school". "Λίτσα, πάμε μαζί προς στον εκτυπωτή και μου λές στον δρόμο, θέλω να εκτυπώσω". Μου λέει το πρόβλημα, σκεφτόμαστε μια λύση, προσπαθώ να εκτυπώσω, εκτυπώνω λάθος (λογικό μιας και μιλούσα ταυτόχρονα). ξανα-εκτυπώνω,
Παίρνω εκτυπώσεις, πάω να πάρω τον φορητό βιντεοπροβολέα από το γραφείο της δντριας για να τον στήσω στην τάξη, αλλά λείπει, είναι στο αμφιθέατρο, ψάχνω κλειδιά, τρέχω να τον πάρω, ανεβαίνω να τον στήσω, ψάχνω την παρουσίαση, έχω ξεχάσει το φλασάκι στον υπολογιστή του γραφείου που εκτύπωσα. Πάω ξανά κάτω, αναβαίνω πάλι στην τάξη. Ξεκινάω μάθημα (επιτέλους).
Κάνω μία ώρα καλό μάθημα. Χτυπάει το κουδούνι, σε αντίθεση με τις άλλες φορές βγάζω τους μαθητές έξω σχεδόν κατ 'ευθείαν για να ηρεμήσω πέντε λεπτά - αμ δε... Μπαίνουν τρεις (όχι μαζί, ένας-ένας σε διαφορετικές στιγμές) για να με ρωτήσουν διάφορα. Απαντάω, δίνω σι-ντι, αντιγράφω προγράμματα σε φλασάκι. Χτυπάει το κουδούνι, δεν πρόλαβα... Ξανακάνω άλλη μία ώρα καλό μάθημα. Χτυπάει το κουδούνι. Οι μαθητές μένουν μέσα, έχουν απορίες. Τις λύνουμε. φεύγουν, επιτέλους θα ηρεμήσω λιγάκι, σκέφτομαι. Έρχεται ο Δημήτρης. Τα λέμε. Φεύγει. Χτυπάει το κουδούνι για μέσα (7η ώρα) και έχω κενό.
Έχω δύο τρεις χαλαρές δουλίτσες μεν αλλά 45 λεπτά είναι υπέρ αρκετά για να τις κάνω στο χαλαρό και να ηρεμήσω επιτέλους…. Κλείνω την πόρτα. ΟΥΦ. Αρχίζω να τακτοποιώ.
Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο Κώστας (του τέταρτου διαλείμματος): τώρα δεν θα μου ξεφύγεις, μου λέει και προσθέτει την αγαπημένου φράση «μόνο μια κουβέντα να σου πω…»
Τα λέμε ενώ κάνω δουλειές... Τακτοποιώ, κλειδώνω, λύνω απορίες για μηχανήματα που δεν ξεκινάνε, για εκτυπωτές που κολλάνε και για ποντίκια που δεν παίζουν, πάω τον βιντεοπροβολέα στο αμφιθέατρο, χτυπάει το κουδούνι της λήξης....
Πάω προς το αμάξι κάνοντας τον απολογισμό μου. Επί της ουσίας πενιχρά αποτελέσματα, χαμηλή παραγωγικότητα , κούραση και στο πηλίκο μηδέν...
Έτσι είναι μια σχετικά χαλαρή μέρα ενός εκ-παιδευτικού πληροφορικής στο σχολείο...
Καθημερινά ξεκινάω με μία λίστα δουλειές σε πόστ-ιτ χαρτάκι γραμμένες και τελικά (όπως με τις φωτοτυπίες) δεν καταφέρνω να κάνω και πολλές...
Επίλογος και ευγενική υπενθύμιση: οι εκπαιδευτικοί είναι στο σχολείο για να διδάσκουν…
