Θέλω να βοηθήσω στην Ειδομένη, τι μπορώ να κάνω;

Θέλω να βοηθήσω στην Ειδομένη, τι μπορώ να κάνω;

  Φεβρουαρίου 29, 2016    Philippos Koutsakas

---

Σήμερα (Κυριακή 28/02/2016) πήγαμε (με την Ελίνα) Ειδομένη.

Ήταν η πρώτη μας φορά. 

Φτάσαμε στις 13:00 και φύγαμε στις 19:00. 

Αντικρίσαμε εικόνες που θα μπορούσαν να δώσουν υλικό για μια αρκετά δυνατή συναισθηματικά ανάρτηση (από αυτές που αρέσουν γενικά, που συγκινούν πολλούς και παίρνουν πολλά λάικ) αλλά νομίζω ότι έχουμε διαβάσει πολλές τέτοιες αναρτήσεις και έχουμε δει ακόμη περισσότερες τέτοιες εικόνες. 

Κλάψαμε αρκετά νομίζω όλο αυτόν τον καιρό, ήρθε η ώρα να σταματήσουμε τα κλάματα και να κάνουμε κάτι. 

Αυτή η ανάρτηση λοιπόν έχει σαν στόχο της να βοηθήσει όσους το θελήσουν να κάνουν "αυτό που μπορούν" για να βοηθήσουμε τους 6.500 συν-ανθρώπους μας που βρίσκονται εκεί...

Κουτάλα και πλαφ...

Μη τρομάζετε, όχι κάτι φοβερό και τρομερό, κάτι στα μέτρα μας. Εμείς ας πούμε σήμερα δεν κάναμε τίποτα ηρωικό, μεγαλειώδες και υπεράνθρωπο. Απλά βάζαμε φαγητό σε ταπεράκια. 3.600 ταπεράκια γεμίσαμε μαζί με τους άλλους εθελοντές, ο ένας πλάι στον άλλον, ο ένας δίπλα στον άλλον. Κουτάλα και πλαφ, κλείσιμο καπάκι, βάλσιμο σακουλίτσα, ψωμάκι, κουταλάκι, φρουτάκι και ξανά-μανά. Δεν είναι δα και δύσκολο. Απλά θέλει χρόνο και χέρια κάθε μέρα και τον έναν πλάι στον άλλον, τον έναν δίπλα στον άλλον...

Ο ένας δίπλα στον άλλον, ο ένας πλάι στον άλλον...

Η κ. Μαρία η μαγείρισσα (σεφ) δε
μασάει από δημοσιότητα μιας και
την έχει δείξει μέχρι και
το Αλ Τζαζίρα

Αυτό είναι που μας τρέλανε, το κάθε μέρα. Όλον αυτό τον καιρό που εμείς δακρύζαμε διαβάζοντας αναρτήσεις στο φου-μπου κάποιοι ήταν εκεί κάθε μέρα και γέμιζαν ταπεράκια. Και όταν γεμίζεις ταπεράκια για να φάει ο μπόμπιρας που περιμένει στην ουρά πιστέψτε με δε δακρύζεις πια από λύπη αλλά από χαρά :-) 

Το δυσκολότερο κομμάτι για εμάς ήταν να το πάρουμε απόφαση και να νικήσουμε τους ανυπόστατους φόβους μας για το τι θα συναντήσουμε εκεί. Σημειωτέον δε νιώσαμε ούτε μια στιγμή ότι κινδυνεύουμε από κάτι και τώρα που το ξανά-σκέφτομαι μου φαίνεται απίστευτα χαζός αυτός ο φόβος.

Όσοι λοιπόν θέλετε να πάτε (και χρειάζονται χέρια, πολλά χέρια) ελάτε σε επαφή με τα παιδιά από την Οικόπολις που πηγαίνουν καθημερινά ή από την Ετεροτοπία. 

Απλά είναι τα πράγματα...

Και όσοι δεν είστε για ταξίδια, μπορείτε απλά να πάτε τα υλικά που χρειάζονται (και μόνο αυτά) στους χώρους συλλογής. Για Θεσσαλονίκη δες εδώ.

Υ.Γ. My apologies για το χαζό-χαρούμενο ύφος της ανάρτησης αλλά μπούχτισα πια με κλάψα.