το ιστολόγιο ενός Κύριου των Υπολογιστών ;-)

Άδεια χρήσης περιεχομένου

Creative Commons Licence
Το περιεχόμενο του ιστολογίου παρέχεται με άδεια χρήσης Creative Commons Attribution-ShareAlike 4.0 International License.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα there is always hope. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα there is always hope. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2019

Το βαθύτερο νόημα δύο εννοιών: της «προσφοράς» και της «ανιδιοτέλειας»


Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, από το 2010 και μετά, αναδημοσιεύω το παρακάτω κείμενο...

Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για ανθρώπους της «προσφοράς» και της «ανιδιοτέλειας»...

Η δασκάλα με τα κλειστά μάτια



Αναδημοσίευση από το protagon.gr
Άρθρο του Κώστα Ρεσβάνη




Θα είμαι νοερά στο ξόδι της δασκάλας του 21ου Δημοτικού Σχολείου Τούμπας στη Θεσσαλονίκη, που σκαρφάλωσε χθες στην ταράτσα του σχολείου της, προσπαθώντας να κρεμάσει τα χριστουγεννιάτικα στολίδια και τσακίστηκε καθώς υποχώρησε η στέγη. Ο διευθυντής του Σχολείου έτρεξε και την σκέπασε-νεκρή πλέον- με ένα σεντόνι, να μη δουν το πτώμα οι μαθητές και τα δύο της παιδιά που φοιτούσαν στην 2α και 5η Δημοτικού του ίδιου σχολείου.

Όπως έμαθα δίδασκε εικαστικά, τη χαρά των χρωμάτων, της ζωής με άλλα λόγια. Σκαρφάλωσε στα κεραμίδια με αποκοτιά, η 41 χρόνων δασκάλα, για μια δουλειά που μόνο σκληροί εργάτες αποτολμούν. Και δεν πληρωνόταν γι’ αυτό. Ήθελε το δικό της σχολείο να λάμψει με τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια. Ήθελε τα παιδιά να χτυπούν τα χέρια τους χαρούμενα, συνοδεύοντας τα τραγούδια των ημερών. Να μην είναι όλα ίδια όπως ήταν πριν, στο 21ο Δημοτικό Σχολείο της Τούμπας. Ήθελε να πουν τα παιδιά της στους συμμαθητές τους υπερήφανα: «Δείτε τι έφτιαξε ή μητέρα μας για όλους». Όμως η μητέρα τους , τώρα, είναι η δασκάλα με τα κλειστά μάτια, είναι η μάνα τους με τα κλειστά για πάντα μάτια.

Θα ήθελα να είμαι στο ξόδι της για να πω στους συναδέλφους της να μην αναλωθούν σε ανούσιες μεγαλοστομίες, όπως συνηθίζεται. Αντί γι’ αυτές να εξηγήσουν στα μικρά παιδιά, μέσα στις τάξεις, με λόγια απλά το βαθύτερο νόημα δύο εννοιών. Της «προσφοράς» και της «ανιδιοτέλειας», έννοιες δυσεύρετες στους «σπασμένους καιρούς» μας. Δεν πειράζει, ας δακρύσουν τα δύο της παιδιά. Θα μεγαλώσουν όμως υπερήφανα για τη μάνα και δασκάλα τους.

(Είμαι γιός δασκάλας και μαζί με τον αδελφό μου φοιτούσαμε στο ίδιο Δημοτικό του Πειραιά που δίδασκε η μάνα μας Βιργινία, η «δασκάλα χωρίς βέργα» όπως την έλεγαν, τη ζοφερή- και για την ίδια- δεκαετία του 1950.)

Κυριακή 14 Μαΐου 2017

Με αφορμή τον WannaCry Ransomware θυμήθηκα "Πως ο Kevin από τις Φιλιππίνες μου χάρισε έναν έξτρα χρόνο ζωής..."



Με αφορμή τον ντόρο που έχει ξεσπάσει τις τελευταίες μέρες για τον ιό απαίτησης λύτρων (ransomware) με το πολύ εύστοχο όνομα "θέλω να κλάψω" (WannaCry), ξανα-θυμήθηκα την περιπέτεια που είχα με έναν παρόμοιο ιό μερικούς μήνες πριν.

Περισσότερες πληροφορίες για τον WannaCry θα βρείτε εδώ ή εδώ. Με απλά λόγια, το φυσικό ανάλογο του ιού αυτού είναι σαν κάποιος να έχει κλέψει το κλειδί του σπιτιού σας και να σας ζητάει λύτρα (σε μη σημειωμένα και μη συνεχόμενα χαρτονομίσματα) για να σας το επιστρέψει ;-)

Καθίστε αναπαυτικά και χαμογελάστε χαιρέκακα με τα παθήματα μου γιατί, ναι, τελικά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες :-(

Όλα ξεκίνησαν στις 10 Αυγούστου (του 2016), στο πατρικό μου σπίτι, στην Άρνισσα όταν αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τον υπολογιστή του μικρότερου μου αδερφού για να γράψω μια ριμάδα δημοσίευση (που σημειωτέον ακόμη με παιδεύει). Καλός υπολογιστής μεν, με εγκατεστημένα Windows XP προ δεκαετίας δε. Συνεπώς καταλαβαίνετε, 10 λεπτά να εκκινήσει, άλλα 10 να ανοίξει το γουόρντ, ο ιντερνετ εξπλόρερ (βέρσιον έξι) έβγαζε 404 error κόντρα στο 404 error και το Kaspersky να μη σταματάει να σκανάρει το δίσκο που είχε ελεύθερα μόλις 1,2 GB.

Δε γινόταν να δουλέψω έτσι. Η μόνο λύση για να ξαλαφρώσει το σύστημα ήταν να απενεργοποιήσω το Kaspersky. Ναι σωστά διαβάσατε, έγραψα "να απενεργοποιήσω το Kaspersky", σε τέτοιο βαθμό απόγνωσης είχα φτάσει. Εξάλλου σκέφτηκα τι χειρότερο μπορεί να πάθει το λειτουργικό, τα αρχεία μου δεν κινδυνεύουν μιας και είναι .docx και .pdf, οπότε όλα καλά. Δεξί κλικ απενεργοποίηση. Ας εγκαταστήσω τώρα και την εφαρμογή του Google Drive για να συγχρονίσει τοπικά τα αρχεία που έχω για την εργασία μου ώστε να μη χρειάζεται να μπαίνω όλη την ώρα από τον Chrome και ξεκινάω το γράψιμο.

Πάω στην κουζίνα, χτυπάω ένα φραπέ και γυρνάω. Κάθομαι, δημιουργώ ένα κενό doc (MS Οffice 2003 γαρ) και αρχίζω να ψάχνω στα .pdf μου για να βρω 2-3 καλά papers να ξεπατικοτάρω υλικό για το introduction.

[Τώρα είναι η στιγμή που ο σκηνοθέτης βάζει τη μουσική ντα-ντα-ντα-ντα που σου δίνει την αίσθηση ότι θα συμβεί κάτι κακό]

"Ρε, που είναι το paper του Siemens; Και τι είναι αυτά τα αρχεία με την κατάληξη zepto και το ακαταλαβίστικο όνομα και γιατί δεν ανοίγουν; Ααααα κανάς χαβαλεδιάρης ιός θα ναι" σκέφτηκα χαλαρά και ως πληροφορικός (που μπορώ να αντιμετωπίσω τα πάντα ντεεεε) δε μάσησα.

Αργά και χαλαρά έκανα μια αναζήτηση στο ιστό και εκεί άρχισα να ζορίζομαι λιγάκι. Πρόκειται για ιό που κρυπτογραφεί τα αρχεία σου και για να σου δώσουν το υποτιθέμενο κλειδί αποκρυπτογράφισης σου ζητούν λεφτά και τσουπ το μηνυματάκι στην οθόνη. Μπαίνω στους φακέλους και βλέπω ότι έχει συμβεί μακελειό. Σχεδόν το σύνολο των pdf έχουν κρυπτογραφηθεί, το ίδιο και πολλά docx και ο ιός ακόμη δούλευε. Λουσμένος στον ιδρώτα ενεργοποιώ ξανά το Kaspersky κάνω ένα σκανάρισμα και πριν ζητήσω επανεκκίνηση πιάνω με την άκρη του ματιού μου ότι η εφαρμογή Google Drive έκανε συγχρονισμό. Συγχρόνιζε, δηλαδή ανέβαζε και αντικαθιστούσε τα τα τα τα τα αρχεία που είχα στο σύννεφο στο λογαριασμό μου στο Google Drive με τα κρυπτογραφημένα αρχεία του υπολογιστή.

- ΑΑΑαΑΑΑααααΑΑαααααααααααΑΑΑααααααααααααΑΑΑαΑΑαΑΑΑαΑαααΑααααααααα
- Τι έγινε αγόρι μου; (η μαμά) Όλα καλά;
- Ναι μαμά (η κλασική απάντηση)...

Σταματάω (pause) τον συγχρονισμό και μπαίνω από τον Chrome στο λογαριασμό στο σύννεφο. Ευτυχώς έχω προλάβει, έχει καταστραφεί μόνο ένα 10 - 20 % από τα αρχεία μου (αντικαταστάθηκαν από τα αντίστοιχα κρυπτογραφημένα του σκληρού δίσκου).

- Φίλιππε αγόρι μου έλα, τρώμε... (η μαμά)

Βάζω το Kasperseky να ψάξει όλο το δίσκο (με το google drive σε κατάσταση pause) και πάω για φαγητό μιας και όταν φωνάζει η μαμά για φαγητό δε πα να υπολογίζεις την τροχιά εκτόξευσης πυραύλου προς τη σελήνη, θα πρέπει να διακόψεις και να πας...

Όταν γυρνάω το μηχάνημα έχει κάνει για κάποιον ακατανόητο λόγο επανεκκίνηση και η επιφάνεια εργασίας απλώνεται φαρδιά-πλατιά μπροστά μου (εννοείται ότι τα XP δεν ζητούν κωδικό πρόσβασης για να μπεις στο λογαριασμό σου, εξάλλου τι χρειάζεται ο κωδικός που λένε και οι λάτρεις τους), η εφαρμογή google drive έχει εκκινήσει ξανά και με χαρά με ενημερώνει ότι έχει συγχρονίσει όλα τα αρχεία μου.

Ξανά-μπαίνω έντρομος στο cloud του google drive και βλέπω Βατερλό. Όλα τα αρχεία μου είχαν αντικατασταθεί από τα κρυπτογραφημένα από τον ιό. Αυτή τη φορά δεν είχα δύναμη ούτε καν να ουρλιάξω...



Αρπάζω το τηλέφωνο και παίρνω την Ελίνα (σύζυγος, ευτυχώς πληροφορικός και ακόμη ευτυχέστερα backup-freak) που βρίσκεται στο σπίτι στη Θεσσαλονίκη.

- Έχεις τον υπολογιστή ανοιχτό;- Τι συμβαίνει;- Πες μου έχεις τον υπολογιστή ανοιχτό;- Όχι- Μην τον ανοίξεις για κανένα λόγο...

και της εξηγώ ότι η μόνη μου ελπίδα είναι τα αρχεία που βρίσκονται τοπικά, στον σκληρό δίσκο, στον φάκελο της εφαρμογής google drive του σταθερού υπολογιστή (της Θεσσαλονίκης) τα οποία δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να συγχρονιστούν από μόνα τους με αυτά του cloud.

Η Ελίνα αποσυνδέει όλα τα καλώδια του ιντερνετ, παίρνει backup του φακέλου στην επιφάνεια εργασίας του desktop, στο laptop, στο netbook, στο tablet, στον εξωτερικό σκληρό και σε τρία φλασάκια (back-up freak δεν σας είπα;) και ξεκινάει να μεταφέρει από τον φάκελο (με drag and drop) μέσα από τον Google Chrome τα αρχεία και τους φακέλους στο Google Drive στο σύννεφο.

Ωραία, τελειώσαμε, σκεφτήκαμε και οι δύο και την επόμενη μέρα επιστρέφω Θεσσαλονίκη, κάνω κανά δυο τρεις δοκιμούλες και μένω με την εντύπωση ότι όλα είναι ΟΚ...

Όλα καλά μέχρι την Κυριακή που μας πέρασε όταν έψαξα τα ερωτηματολόγια της έρευνας για τα MOOCs στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (για την οποία δουλεύω τα τελευταία τρία χρόνια) στην οποία μάλιστα μπορεί και να είχατε συμμετάσχει κιόλας...

Κάνοντας κλικ στο αρχείο έπαιρνα ως απάντηση ότι το αρχείο δεν υπάρχει. Κλικ σε άλλο αρχείο, τα ίδια, σε άλλο, τα ίδια... Τι είχε συμβεί; Όλα τα αρχεία που είχαν δημιουργηθεί από εφαρμογές του Googgle Drive στο cloud (Google Docs, Google Sheets, Google Forms, κλπ) με το που βγήκαν από τον φάκελο της εφαρμογής του Google Drive (το υποτιθέμενο backup) μετατράπηκαν ουσιαστικά σε links χωρίς περιεχόμενου και δείχναν στο πουθενά.

146 ερωτηματολόγια αρχής και 64 ερωτηματολόγια τέλους χάθηκαν (μαζί με πολύ υλικό ακόμη) αλλά κυρίως τα ερωτηματολόγια ήταν που...

Η δουλειά μιας ολόκληρης χρονιάς, η προετοιμασία των βιντεοδιαλέξεων, των ασκήσεων, των τεστ, οι συζητήσεις στο φόρουμ, τόσες και τόσες ώρες για να συγκεντρώσω τις απόψεις των μαθητών για τα MOOCs στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση μέσα σε αυτά τα δύο ερωτηματολόγια και αυτά απλά χάθηκαν. Σκέφτηκα τις 250-300 ώρες δουλειάς στις διακοπές του Πάσχα με τον ήλιο να καίει έξω (πάμε ρε μαλάκα για έναν καφέ), μακριά από την οικογένεια μου (μπαμπά πότε θα έρθεις;) τα ξενύχτια (πότε θα κοιμηθείς ρε αγάπη μου), τις τόσες άλλες κλεμμένες ώρες από σκόρπιες μέρες (μπαμπά έλα να παίξουμε), το στομαχόπονο από το άγχος (παιδί που πότε επιτέλους θα σταματήσεις να διαβάζεις;), τους καφέδες, τις καρτέλες λαπραζόλ και ιμπουτίν που έχω καταναλώσει για στομαχικά θέματα, τον γαμημένο χρόνο που στέρησα από τους άλλους και από τον εαυτό μου και λίγο πριν βάλω τα κλάματα σηκώθηκα, πήγα στον υπολογιστή και ξεκίνησα να περιγράφω το πρόβλημα μου σε μία φόρμα της Google. Συμπλήρωσα από κάτω το τηλέφωνο μου και πάτησα Send.

Σχεδόν ταυτόχρονα χτύπησε το τηλέφωνο και στην άλλη άκρη της γραμμής άκουσα τον Kevin από τις Φιλιππίνες (από το Support Center της Google) να μου λέει ότι θα προσπαθήσει μέχρι να κλείσουμε το τηλέφωνο να δώσει λύση στο πρόβλημα μου...

Του εξήγησα όσο καλύτερα μπορούσα χωρίς πολλές ελπίδες, με έβαλε αναμονή, μουσικούλα...

Κάναμε μια δοκιμή με κάτι, τζίφος. Με ξανά-έβαλε σε αναμονή, μουσικούλα...

Ξαναδοκιμάσαμε κάτι, ξανά τζίφος. Με ξανά-έβαλε σε αναμονή, μουσικούλα...

Με τα πολλά και αφού κατάλαβε τι ακριβώς είχε συμβεί μου είπε ότι η Google (ή τέλος πάντων αυτός που εργάζεται για αυτήν) μπορεί να επαναφέρει τα δεδομένα μου μέχρι και πριν 25 ημέρες, δηλαδή τα δεδομένα μου όπως ήταν στις 11 Αυγούστου, μία ημέρα μετά από την καταστροφή.

- Πλάκα με κάνεις Kevin, ξεστόμισα...- What?- OK, proceed...

και σταύρωσα τα δάχτυλα μου όσο ο Keniv έκανε restore ενώ ταυτόχρονα έλεγα από μέσα μου το "Κύριε εισάκουσον την προσευχή μου..." (δεν κάνω πλάκα...)

Τα 2-3 λεπτά που ο Kevin έκανε το restore πέρασαν από το μυαλό μου όλες (και ήταν πολλές) οι προσπάθειες επαναφοράς κατεστραμμένων αρχείων από αποθηκευτικά μέσα που κατά καιρούς έχω κάνει, τόσο για μένα όσο και για φίλους και γνωστούς (και έχω πολλούς) και ήταν όλες τους, μα όλες τους ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΕΣ...

We are ready, είπε ο Kevin και άνοιξα τον Chrome στο Google Drive, προετοιμασμένος για την ψυχρολουσία.

Άραγε πως θα που ανακοινώσει ότι τελικά τα δεδομένα που ανακτήσαμε είχαν πρόβλημα; Θα πει κάτι σαν "I am sorry but as i told you the restoration process is not guranted 100%. We didnt recover your questionaires but we restored this recipe for making pastitsio, is ti OK?" ή θα χρησιμοποιήσει κάτι πιο φιλικό;

Με αγωνία ανοίγω τον φόλντερ, του φόλτερ, του φόλντρερ και βλέπω μέσα το αρχείο με το πολυπόθητο όνομα "2016 - Ερωτηματολόγια Αρχής" κάνω διπλό κλικ και εμφανίζονται τα δεδομένα και η Ελίνα βάζει τα κλάματα και εγώ αρχίζω να ευχαριστώ τον Kevin στα Ελληνικά ρίχνοντας και μερικά μπινελίκια και πολλές ευχές και διάφορα άλλα που δε θυμάμαι...

Εξηγώ στον Kevin τι ακριβώς σώσαμε και δείχνει να συμμερίζεται τη χαρά μας.

Δηλώνω ότι είμαι διατεθειμένος να συμπληρώσω ότι φόρμα / έπαινο χρειαστεί και το παιδί μου λέει οτί απλά έκανε τη δουλειά του (για 1-2 δολάρια την ώρα σκέφτομαι). Επιμένω, δεν υπάρχει λόγος μου λέει. Άρε Kevin να μη μπορώ να πάρω το αεροπλάνο να ρθω να σε φιλήσω...

Στην έρευνα / αξιολόγηση που ακολούθησε είπα (σε ηχογραφημένο μήνυμα) τα καλύτερα για τον Kevin, και ότι ουσιαστικά μου γλύτωσε ένα χρόνο δουλειάς (που θα έπρεπε να τον ξανα-ρίξω από την αρχή) μπορεί να πάρει και προαγωγή με τόσα που είπα ;-) του αξίζει...

Συμπεράσματα από την όλη ιστορία:
  1. Ποτέ ξανά δε χρησιμοποιώ "ξένο" υπολογιστή για σοβαρή δουλεία
  2. Ποτέ ξανά XP (ουστ)
  3. Ποτέ ξανά υπολογιστής χωρίς anti-virus
  4. Ποτέ ξανά εφαρμογές αυτοματοποιημένου συγχρονισμού (ειδικά για ευαίσθητα δεδομένα)
  5. Ακόμη και όταν νομίζεις ότι έχεις πάρει backup μπορεί τελικά να μην έχεις πάρει
  6. Δες το προηγούμενη συμβουλή και πάρε ένα δεύτερο backup
  7. Ζήτω ο Kevin
  8. Σας αγαπώ όλους :-)



Τρίτη 19 Ιουλίου 2016

Ωδή Στη Χαρά Under Pressure...


Μέσα στη μαυρίλα που κυριαρχεί τις μέρες αυτές (χμ, πιο σωστά τους μήνες αυτούς) έπεσα πάνω σε ένα κείμενο του γελωτοποιού και αντιγράφω ένα μέρος του (κλικ εδώ για ολόκληρη την ανάρτηση).

...

Υπάρχει πολύ μίσος τριγύρω μας, πολύς θάνατος, πολύ αίμα, πολλή καταπίεση.

Η απάντηση σ’ όλο αυτό το αίμα δεν είναι περισσότερο αίμα.

Η απάντηση είναι η χαρά, η ευτυχία, η δημιουργία, ο έρωτας, η τέχνη.

Είναι να καταφέρεις, παρά την κώφωση, παρά τη μαυρίλα, παρά την πίεση, να δώσεις.

Ό,τι έχεις, ό,τι μπορείς, να το βγάλεις από μέσα σου, να πλησιάσεις λίγο τον άνθρωπο που στέκεται εκεί δίπλα σου, να τον τραβήξεις κι εκείνον έξω.

Και να μην ξεχνάς, όσο χαμηλά και να πέφτεις, όσο άσχημα και να νιώθεις ότι

This is our last dance
This is ourselves
Under pressure


Δευτέρα 16 Μαΐου 2016

Η ευλογία του να είσαι καθηγητής...



Το κείμενο είναι της Φρόσως Μαγκαφοπούλου και το βρήκα εδώ

Μπαίνει με τα χίλια στην κατηγορία there is always hope :-)

Απολαύστε το...



Ίσως πάνε πολλά χρόνια από τότε που κάποιος σε πήρε απ’ το χέρι και σε οδήγησε στο πρώτο σου σχολείο μα ακόμα ορκίζεσαι πως μπορείς να νιώσεις εκείνη τη γλυκιά αγωνία μπροστά στο άγνωστο που σου έσφιγγε το στομάχι. Τα χρόνια πέρασαν, το Δημοτικό έγινε Γυμνάσιο, το Γυμνάσιο έγινε Λύκειο και το Λύκειο με τη σειρά του Πανεπιστήμιο· το σφίξιμο ονομάστηκε επίσημα άγχος και το φτερούγισμα –υπό τους νέους όρους, των «μεγάλων»– ομοίως μα ακόμα κι έτσι στιγμή δεν έπαψες ν’ αγαπάς αυτήν την αίσθηση της νέας αρχής που συνέπιπτε τόσο ταιριαστά με το τέλος του καλοκαιριού. 

Ίσως ήταν όνειρο, ίσως ήταν ανάγκη, ίσως πάλι και να σου προέκυψε στην πορεία· λες και το μυαλό σου δε χωρούσε την ενήλικη πραγματικότητα κι η καρδιά σου σε πρόσταζε να μη γίνεις σαν τον υπόλοιπο κόσμο που συνδέει τα ξεκινήματα με τις αλλαγές των αριθμών στις χρονολογίες μα να είσαι από εκείνους τους περίεργους τύπους που μετράνε τις πρωτοχρονιές με Σεπτέμβρηδες. Έγινες καθηγητής και το μόνο που άλλαξε είναι η θέση σου στην αίθουσα. Μα πόσο μπορεί η αλλαγή μιας θέσης να σου αλλάξει την κοσμοθεωρία;

Δε μιλάω για τους καθηγητές που σέρνονται σε ρημαδιασμένες αίθουσες κι αφήνονται στη μιζέρια ενός ρουτινιασμένου μέλλοντος που μόνοι τους έχουν προδιαγράψει, ούτε για όλους αυτούς που χωλαίνουν ακόμη περισσότερο ένα ήδη διαλυμένο εκπαιδευτικό σύστημα με τις σκουριασμένες τους αντιλήψεις.

Οι άνθρωποι που αναγνώρισαν πως η παιδεία είναι το μοναδικό όπλο που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο ουδεμία σχέση είχαν ποτέ με όλους εκείνους που βλέπουν τους μαθητές τους σαν νομισματικές ισοτιμίες ή, χειρότερα, σαν αναγκαίο κακό.

Είναι ευλογία να είσαι καθηγητής κι οι άνθρωποι που επέλεξαν το συγκεκριμένο επάγγελμα ακούγοντας την καρδιά τους γνωρίζουν τι εννοώ. Αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν πως δεν αρκεί να μπαινοβγαίνεις σε μια αίθουσα ή να κάθεσαι σε μια έδρα για να αξιώνεσαι τον τίτλο σου. Καθηγητής σημαίνει να εμπνέεις περισσότερο απ’ όσο διδάσκεις, να προωθείς την ελεύθερη έκφραση περισσότερο απ’ την παπαγαλία και να υψώνεις πνεύματα αντί για τη φωνή σου. Να είσαι αρκετά ρεαλιστής ώστε να γνωρίζεις πως δεν μπορείς να βγάλεις τον καλύτερο εαυτό του κάθε παιδιού μα να είσαι ταυτόχρονα τόσο τρελός ώστε να ξεκινάς την κάθε σου μέρα πιστεύοντας πως ίσως αυτή να είναι η ευκαιρία σου να το καταφέρεις.

Να πηγαίνεις βάσει πλάνου μα να είσαι αρκετά ευέλικτος και να γνωρίζεις πως τα παιδιά κι οι ανάγκες τους δε συνάδουν πάντα με την ημερήσια ύλη. Να μη φοβάσαι το χάος όπως όλοι μα να κεντράρεις στη δημιουργική πλευρά του και να σου αρκεί το γεγονός πως έμαθες έστω και σ’ έναν άνθρωπο πως ουσιαστική παιδεία δεν είναι ο βαθμός του διαγωνίσματος μα η διαπίστωση πως η ουσία δεν είναι στους αριθμούς.

Κι όσο κι αν σε βαραίνει ώρες-ώρες η αποστολή σου, τόσο εύκολα να ξεχνάς τα ζόρια σου διαπιστώνοντας πως έχεις μια ικανότητα που δεν έχουν πολλοί άνθρωποι, ν’ αλλάζεις τη ζωή εκείνων που έτυχε να είναι ακροατήριό σου, έστω κι αν κάποιες στιγμές σε κοιτούν βαριεστημένα.

Να περνάει ο καιρός και να διαπιστώνεις πόσο πλασματική έννοια είναι ο χρόνος, πως είναι μέρες που οι ώρες τρέχουν αδυσώπητα κι άλλες που το ρολόι μοιάζει να σταματάει· κάποιες φορές να πιστεύεις πως μπορείς ν’ αλλάξεις τον κόσμο κι άλλες να σφίγγεις τα δόντια για να μην τα παρατήσεις.

Να γελάς με τα αστεία μιας γενιάς μακρινής απ’ τη δικιά σου, της οποίας το πνεύμα δε σε αφήνει ποτέ να γεράσεις, να δουλεύεις περισσότερο απ’ όσο φανταζόσουν και ν’ αντλείς όλη σου τη δύναμη απ' τη σκέψη πως οι δάσκαλοι που γουστάρουν να διδάσκουν, πλάθουν μαθητές που γουστάρουν να μαθαίνουν, κι όλα ξαφνικά να σου φαίνονται λίγο πιο απλά.

Κι ας έρθουν να σου πουν πως δεν κάνεις τίποτα σοβαρό όλη μέρα, πως υπάρχουν άνθρωποι που κουράζονται περισσότερο από ‘σένα, πως δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς για εξάντληση εσύ που κάθεσαι τρεις μήνες το χρόνο· όσο κι αν εξοργίζεσαι στιγμιαία πάντα να το αφήνεις να περάσει επειδή θα ξέρεις πως τέτοιες ρήσεις λέγονται συνήθως από άτομα που μετράνε τις εργατομέρες με ένσημα κι όχι με χαμόγελα.

Θα σου το πουν άνθρωποι που η δουλειά τους τελειώνει στο γραφείο και δεν κάνουν άλλη τόση δουλειά στο σπίτι, που δε γνωρίζουν τι θα πει να περνάς τα βράδια σου πάνω από γραπτά, που δε νοιάζονται για τα ξένα παιδιά περίπου όσο νοιάζονται για τα δικά τους.

Ναι, είναι ευλογία να είσαι καθηγητής γιατί ποτέ δεν είσαι μόνο αυτό· είσαι ταυτόχρονα ψυχολόγος γιατί γνωρίζεις να δίνεις κίνητρα και να διαβάζεις ψυχές, είσαι γιατρός που πολεμάει μικρόβια και μικροασθένειες, είσαι ηθοποιός επειδή έχεις μάθει να χαμογελάς μπροστά στο κοινό σου όσο κι αν η καρδιά σου καταρρέει στα παρασκήνια, είσαι αστυνόμος, προπονητής μα πάνω απ’ όλα είσαι ένας δεύτερος γονιός που καλείται να σταθεί στο πλάι μιας γενιάς που σιχάθηκε ν’ ακούει πως δεν έχει μέλλον, που έχει ανάγκη να πιστέψει στην ικανότητά της να φτιάξει τον κόσμο απ’ την αρχή και χρειάζεται να χωνέψει πως τα λουλούδια που φυτεύεις μόνος σου μυρίζουν πάντα πιο όμορφα· μην την απογοητεύσεις.

Επιμέλεια Κειμένου Φρόσως Μαγκαφοπούλου: Πωλίνα Πανέρη

Παρασκευή 29 Απριλίου 2016

Αλλαγή των εκπαιδευτικών προτύπων


Ομιλία του Ken Robinson που θίγει με πανέξυπνο τρόπο πολλά ζητήματα που αφορούν στη σύγχρονη εκπαίδευση.

Παραθέτω 2-3 δυνατά σημεία...

Παρακολουθήστε την, αξίζει κάθε της δευτερόλεπτο ;-)

The arts especially address the idea of an aesthetic experience = when sences are operating in their peak, when you are fully alive

Anaesthetic is when you set youe sences off and deaden yourself to what's happening

we are getting our childrten through education by anesthetizing them

we shouldnt be putting them to sleep, we should be waking them up to what they have inside themselves

Collaboration is the stuff of growth.




Δευτέρα 25 Απριλίου 2016

There is always hope...




είναι κάτι στιγμές
που νιώθεις την απελπισία να κατακλύζει την καρδιά σου
που αισθάνεσαι ότι όλα όσα κάνεις είναι μάταια και άσκοπα
που σκέφτεσαι ότι ξοδεύεσαι χωρίς κανένα αποτέλεσμα
που νιώθεις την κούραση να σε καταβάλεις, τις δυνάμεις σου να σε εγκαταλείπουν
που αμφισβητείς το νόημα όλων αυτών που κάνεις

είναι κάτι στιγμές
που θέλεις να τα παρατήσεις
να αφεθείς
να ξεκουραστείς κι εσύ λιγάκι
σου το λέει και η μαμά σου εξάλλου...

για αυτές τις στιγμές
που νιώθω ότι "δεν υπάρχει ελπίδα"
(και τα τελευταία 2-3 χρόνια είναι δυστυχώς πολλές)
λίγο πριν ξεστομίσω το "Κιμ Γιούγκ Ουν ρίξε μια βόμβα και για μένα..."
προστρέχω σε ανθρώπους που με εμπνέουν

Προς τιμήν όλων αυτών θα φτιάξω την ετικέτα (tag) "there is always hope" κάτω από την οποία θα βρίσκω (και θα βρίσκετε) το αντίδοτο στην απελπισία της εποχής και (όπως πάντα) στο τέλος - να είστε σίγουροι - η Άνοιξη θα νικήσει...

Πρώτη ανάρτηση αυτής της κατηγορίας είναι η παρουσίαση ενός εκπαιδευτικού στο TedX της Θεσσαλονίκης το 2016 (δείτε εδώ).

Υστερόγραφο ή "πως προέκυψε η ετικέτα":

Έμπνευση για την επιλογή της ετικέτας (there is always hope) αποτέλεσε η εξής σκηνή από την δεύτερη ταινία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών:

...ελάχιστοι ηλικιωμένοι και παιδιά πρέπει να υπερασπιστούν το κάστρο Helm's Deep και τη στιγμή που μοιράζονται όπλα ένας νεαρός (σχεδόν παιδί) απευθυνόμενος στον Άραγκορν λέει:
οι μεγάλοι λένε ότι δε θα βγάλουμε καν τη νύχτα, ότι είναι μάταιο [να πολεμήσουμε]
και ο Άραγκορν, αφού δοκιμάζει το σπαθί του μικρού γονατίζει μπροστά του και του λέει (σε μια στιγμή που πραγματικά δε φαίνεται να υπάρχει πουθενά-μα πουθενά ελπίδα):
there is always hope (πάντοτε υπάρχει ελπίδα)
Ακριβώς η στιγμή του "There is always hope" της ταινίας (διάρκεια 8 secs)...



και για τους λάτρεις της ταινίας η στιγμή του "There is always hope" με μεγαλύτερη διάρκεια (διάρκεια 1:14 secs) για να μπείτε σωστά στο κλίμα...






Η ομιλία ενός εκ-παιδευτικού στο TedX Thessalonikis 2016


Η ομιλία του εκ-παιδευτικού Στέργιου Πάριζα στο TedX Thessaloniki 2016 κλείνει κάπως έτσι...
Όλοι εμείς οι εκπαιδευτικοί μέσα απ' τις μικρές μας κοινωνίες έχουμε στα χέρια μας το μέλλον του κόσμου. Με υλικά όπως αγάπη, μεράκι, αφοσίωση, όχι φόβος για το λάθος, ελεύθερη έκφραση, μπορούμε να φτιάξουμε το πιο λαχταριστό γλυκό με τα παιδιά μας.
Αξίζει να την παρακολουθήσετε, είναι πηγή έμπνευσης...



Διαθέσιμη και εδώ

Το τραγουδάκι με το μικρό Μιχάλη (το γέλιο αυτού του παιδιού είναι όλα τα λεφτά)...