The terrible cost of phone-based childhood

The terrible cost of phone-based childhood

  Μαρτίου 26, 2024    Philippos Koutsakas

---

Ένα συγκλονιστικό άρθρο του Jonathan Haidt για το τρομαχτικό κόστος / αντίκτυπο της χρήσης smart phones στα παιδιά μικρής ηλικίας 

Το κείμενο είναι διαθέσιμο ΕΔΩ. Προσφέρεται επίσης και σε (ιδιαίτερα βολική) ηχητική μορφή.

Μπορεί να είναι λιγάκι μεγαλούτσικο αλλά με το που το ξεκινάς δεν μπορείς να σταματήσεις...

Αναδεικνύει βήμα-βήμα το τρομακτικό αντίκτυπο της χρήσης των έξυπνων κινητών από παιδιά μικρής ηλικίας...

Ξεκινάει παρουσιάζοντας "The Decline of Play and Independence" που ξεκίνησε στο τέλος της δεκαετίας του 80, συνεχίζει παρουσιάζοντας "The Arrival of Virtual World in Two Waves" καθώς και τον συνεπακόλουθο "Techno-optimism" που είχε ως αποτέλεσμα "the Birth of the Phone-Based Childhood".

Και μετά αρχίζει το σκληρό κομμάτι στο οποίο παρουσιάζειται "The High Cost of a Phone-Based Childhood" το "So Many Harms" συνεχίζει με το "Young People Don’t Like Their Phone-Based Lives" και το "Collective-Action Problems" για να κλείσει προτείνοντας λύσεις (;) στο "Four Norms to Break Four Traps" και στο "What Are We Waiting For?"

Αν δεν έχετε χρόνο αρκεί να διαβάσετε την εισαγωγή και αν σας δυσκολεύουν τα Αγγλικά παραθέτω στη συνέχεια μία ψιλο-επιμελημένη αυτόματη μετάφραση της Εισαγωγής στα Ελληνικά...

Ακούστε το και προβληματιστείτε...

(Πρέπει) να τελειώνουμε (άμεσα) με την βασισμένη σε έξυπνα κινητά εφηβία

By Jonathan Haidt

Κάτι πήγε ξαφνικά και φρικτά στραβά για τους εφήβους στις αρχές της δεκαετίας του 2010. Τα ποσοστά κατάθλιψης και άγχους στις Ηνωμένες Πολιτείες - τα οποία ήταν αρκετά σταθερά κατά τη δεκαετία του 2000 - αυξήθηκαν κατά περισσότερο από 50% σε πολλές μελέτες από το 2010 έως το 2019. Το ποσοστό αυτοκτονιών αυξήθηκε κατά 48% για εφήβους ηλικίας 10 ετών στα 19. Για τα κορίτσια ηλικίας 10 έως 14 ετών, αυξήθηκε κατά 131%.

Το πρόβλημα δεν περιοριζόταν στις ΗΠΑ. Παρόμοια μοτίβα εμφανίστηκαν περίπου την ίδια περίοδο στον Καναδά, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, τις σκανδιναβικές χώρες και όχι μόνο. Με ποικίλα μέτρα και σε διάφορες χώρες, τα μέλη της Generation Z (γεννημένα το 1996 και μετά) υποφέρουν από άγχος, κατάθλιψη, τάσεις αυτοτραυματισμού και σχετικές διαταραχές σε ποσοστά υψηλότερα από οποιαδήποτε άλλη γενιά για την οποία διαθέτουμε δεδομένα.

Η πτώση σε όλους τους δείκτες της ψυχικής υγείας είναι μόνο ένα από τα πολλά σημάδια ότι κάτι πήγε στραβά. Η μοναξιά και η έλλειψη φιλικών σχέσεων μεταξύ των Αμερικανών εφήβων άρχισαν να αυξάνονται γύρω στο 2012. Τα ακαδημαϊκά επιτεύγματα μειώθηκαν επίσης. Σύμφωνα με το "The Nation's Report Card", οι επιδόσεις στην ανάγνωση και στα μαθηματικά άρχισαν να μειώνονται για τους μαθητές των ΗΠΑ μετά το 2012, αντιστρέφοντας δεκαετίες αργής αλλά γενικά σταθερής αύξησης. Το τεστ της PISA, το σημαντικότερο διεθνές μέτρο των εκπαιδευτικών τάσεων, καταγράφει μειωμένες επιδόσεις στα μαθηματικά, στην ανάγνωση και οι επιστήμες παγκοσμίως, ξεκινώντας και αυτό από τις αρχές της δεκαετίας του 2010.

Καθώς τα μεγαλύτερα μέλη του Gen Z πλησιάζουν την ηλικά των 20, τα προβλήματά τους μεταφέρονται και στην ενηλικίωση. Οι νεαροί ενήλικες βγαίνουν λιγότερο, έχουν λιγότερες κάνουν σεξουαλικές επαφές και δείχνουν λιγότερο ενδιαφέρον να αποκτήσουν παιδιά από τις προηγούμενες γενιές. Είναι πιο πιθανό να παραμείνουν στην οικογενειακή στέγη. Είναι λιγότερο πιθανό να βρουν δουλειά ως έφηβοι ενώ οι εργοδότες δηλώνουν ότι είναι πιο δύσκολο να συνεργαστείς μαζί τους. Πολλές από αυτές τις τάσεις ξεκίνησαν με προηγούμενες γενιές, αλλά οι περισσότερες από αυτές επιταχύνθηκαν με το Gen Z.

Έρευνες δείχνουν ότι τα μέλη του Gen Z είναι πιο ντροπαλά / εσωστρεψή και πιο απρόβλεπτα από τις προηγούμενες γενιές ενώ η τάση τους να αναλαμβάνουν λιγότερα ρίσκα μπορεί να τα κάνει λιγότερο φιλόδοξα. Σε συνέντευξή του τον περασμένο Μάιο, ο συνιδρυτής του OpenAI Sam Altman και ο συνιδρυτής της Stripe, Patrick Collison, σημείωσαν ότι, για πρώτη φορά από τη δεκαετία του 1970, κανένας από τους εξέχοντες επιχειρηματίες της Silicon Valley δεν είναι κάτω των 30 ετών. «Κάτι έχει πάει πραγματικά στραβά», είπε ο Altman . Σε μια κατ' εξοχήν νέα βιομηχανία, θα πρέπει να μας προβληματίζει η ξαφνική απουσία νεαρών επιχειρηματιών (κοντά στην ηλικάι των 20).

Οι γενιές δεν είναι μονολιθικές, φυσικά. Πολλοί νέοι ανθίζουν. Συνολικά, ωστόσο, η Gen Z έχει κακή ψυχική υγεία και υστερεί σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές σε πολλές σημαντικές μετρήσεις. Και αν μια γενιά τα πάει άσχημα ––αν είναι πιο ανήσυχη και καταθλιπτική και ξεκινά οικογένειες, σταδιοδρομίες και σημαντικές εταιρείες με πολύ χαμηλότερο ρυθμό από τις προηγούμενες γενιές– τότε οι κοινωνιολογικές και οικονομικές συνέπειες θα είναι βαθιές για ολόκληρη την κοινωνία.

Τι συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του 2010 που άλλαξε την ανάπτυξη των εφήβων και επιδείνωσε την ψυχική υγεία; Οι θεωρίες αφθονούν, αλλά το γεγονός ότι παρόμοιες τάσεις εντοπίζονται σε πολλές χώρες παγκοσμίως σημαίνει ότι τα γεγονότα και οι τάσεις που είναι ειδικά για τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να είναι η κύρια ιστορία.

Νομίζω ότι η απάντηση μπορεί να δηλωθεί απλά, αν και η υποκείμενη ψυχολογία είναι περίπλοκη: ήταν τα χρόνια που οι έφηβοι σε πλούσιες χώρες αντάλλαζαν τα κινητά τους τηλέφωνα με smartphone και μετακόμισαν πολύ περισσότερο την κοινωνική τους ζωή στο Διαδίκτυο—ιδίως σε πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης σχεδιασμένες για virality και εθισμός. Από τη στιγμή που οι νέοι άρχισαν να κουβαλούν ολόκληρο το Διαδίκτυο στις τσέπες τους, διαθέσιμο σε αυτούς μέρα και νύχτα, άλλαξε τις καθημερινές τους εμπειρίες και τις αναπτυξιακές τους οδούς σε γενικές γραμμές. Η φιλία, τα ραντεβού, η σεξουαλικότητα, η άσκηση, ο ύπνος, οι ακαδημαϊκοί, η πολιτική, η οικογενειακή δυναμική, η ταυτότητα—όλα επηρεάστηκαν. Η ζωή άλλαξε γρήγορα και για τα μικρότερα παιδιά, καθώς άρχισαν να έχουν πρόσβαση στα smartphone των γονιών τους και, αργότερα, απέκτησαν τα δικά τους iPad, φορητούς υπολογιστές, ακόμη και smartphone κατά τη διάρκεια του δημοτικού σχολείου.

Ως κοινωνικός ψυχολόγος που έχει μελετήσει επί μακρόν την κοινωνική και ηθική ανάπτυξη, έχω συμμετάσχει σε συζητήσεις σχετικά με τις επιπτώσεις της ψηφιακής τεχνολογίας εδώ και χρόνια. Τυπικά, τα επιστημονικά ερωτήματα έχουν πλαισιωθεί κάπως στενά, για να διευκολυνθεί η αντιμετώπισή τους με δεδομένα. Για παράδειγμα, οι έφηβοι που καταναλώνουν περισσότερα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν υψηλότερα επίπεδα κατάθλιψης; Η χρήση smartphone λίγο πριν τον ύπνο επηρεάζει τον ύπνο; Η απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις συνήθως είναι ναι, αν και το μέγεθος της σχέσης είναι συχνά στατιστικά μικρό, γεγονός που οδήγησε ορισμένους ερευνητές στο συμπέρασμα ότι αυτές οι νέες τεχνολογίες δεν ευθύνονται για τις γιγαντιαίες αυξήσεις των ψυχικών ασθενειών που ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του 2010 .

Αλλά προτού μπορέσουμε να αξιολογήσουμε τα στοιχεία για οποιαδήποτε πιθανή λεωφόρο βλάβης, πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να θέσουμε ένα ευρύτερο ερώτημα: Τι είναι η παιδική ηλικία –-συμπεριλαμβανομένης της εφηβείας––και πώς άλλαξε όταν τα smartphones μετακινήθηκαν στο κέντρο της; Αν πάρουμε μια πιο ολιστική άποψη για το τι είναι η παιδική ηλικία και τι πρέπει να κάνουν τα μικρά παιδιά, τα δίδυμα και οι έφηβοι για να ωριμάσουν σε ικανούς ενήλικες, η εικόνα γίνεται πολύ πιο ξεκάθαρη. Η ζωή που βασίζεται σε smartphone, όπως αποδεικνύεται, αλλάζει ή παρεμβαίνει σε μεγάλο αριθμό αναπτυξιακών διαδικασιών.

Η εισβολή των smartphone και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι οι μόνες αλλαγές που έχουν παραμορφώσει την παιδική ηλικία. Υπάρχει ένα σημαντικό παρασκήνιο, που ξεκίνησε ήδη από τη δεκαετία του 1980, όταν αρχίσαμε να στερούμε συστηματικά από παιδιά και εφήβους την ελευθερία, το παιχνίδι χωρίς επίβλεψη, την ευθύνη και τις ευκαιρίες για ανάληψη κινδύνων, τα οποία προάγουν την ικανότητα, την ωριμότητα και την ψυχική υγεία. Αλλά η αλλαγή στην παιδική ηλικία επιταχύνθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2010, όταν μια γενιά ήδη στερημένη από ανεξαρτησία παρασύρθηκε σε ένα νέο εικονικό σύμπαν που φαινόταν ασφαλές για τους γονείς αλλά στην πραγματικότητα είναι πιο επικίνδυνο, από πολλές απόψεις, από τον φυσικό κόσμο.

Ο ισχυρισμός μου είναι ότι η νέα παιδική ηλικία που βασίζεται στο τηλέφωνο που διαμορφώθηκε πριν από περίπου 12 χρόνια αρρωσταίνει τους νέους και εμποδίζει την πρόοδό τους στην άνθηση στην ενήλικη ζωή. Χρειαζόμαστε μια δραματική πολιτισμική διόρθωση και τη χρειαζόμαστε τώρα.