Τρεις και ο (συνδικαλιστικός) κούκος...
"Δε θα σας κουράσω πολύ" έλεγε και ξανάλεγε ο εκπρόσωπος της ΔΑΚΕ κουράζοντας μας με το "δε θα σας κουράσω πολύ"... Εγώ δεν θα υποσχεθώ κάτι τέτοιο καταθέτοντας σκόρπιες σκέψεις που πέρασαν από το μυαλό μου κατά τη διάρκεια της 4ωρής γενικής συνέλευσης της ΕΛΜΕ Χαλκιδικής:
- Μα γιατί είμαστε τόσο λίγοι; (ώρα 9:45)
- Είναι δυνατόν να ξεκινήσει η συνέλευση θεωρώντας ότι υπάρχει απαρτία όταν είμαστε παρόντες μόνο 30 άτομα; (ώρα 10:15)
- Μα γιατί παίζουν πίνγκ-πονγκ η ΔΑΚΕ με την ΠΑΣΚ, δεν έχουν πάρει χαμπάρι ότι όχι μόνο δεν έχει ενδιαφέρον αυτό το παιχνίδι πια αλλά απεναντίας εκνευρίζει; (φταίτε εσείς, όχι φταίτε εσείς, όχι εσείς, όχι εσείς...)
- Μήπως με την παρουσία μου εδώ νομιμοποιώ μια χαζομάρα και μισή;
- Μήπως οι κατ΄επάγγελμα συνδικαλιστές βολεύονται με την μικρή συμμετοχή; (Γιάννη κερνάει - Γιάννης πίνει)
- Γιατί δεν κατεβαίνει ένα κοινό ψηφοδέλτιο από όλες τις παρατάξεις;
- Πόσο μεγάλο είναι το κενό που άφησε ο Πέγιος. Κάθε φορά που έρχομαι σε ΓΣ τον θυμάμαι να λέει με εκείνον τον χαρακτηριστικό τρόπο του "αξιοπρέπεια ρε συνάδελφοι, αξιοπρέπεια..."
- Θα τον συμπληρώσει ο Τσάπουρνας υπογραμμίζοντας την ανάγκη για "συλλογικότητα" και αργότερα ένας νεαρούλης που κατεβαίνει υποψήφιος με την ανασυγκρότηση προσθέτοντας τα "μαζικότητα" και "αλληλεγγύη". Κάποια στιγμή ακούστηκε και το "ατομικισμός".
- Οι συλλογικότητες είναι το μόνο όπλο που μας έμεινε. Ο καθένας μόνος του στην καλύτερη θα πέσουμε εύκολα, στην χειρότερη θα στραφούμε ο ένας εναντίον του άλλου. ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ, εκεί κρύβεται η ελπίδα...
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου